LCD TV ಇಂದ ಕೇಳಿಬರುತ್ತಿತ್ತು ರವಿಶಾಸ್ರ್ತಿಯ ಕಂಚಿನ ಕಂಠದ ಕಾಮೆಂಟ್ರಿ. ಅಲ್ಲೇ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಸುಸಜ್ಜಿತ ಸೋಫಾದಲ್ಲಿ ನಾನು ನನ್ನ ಬಳಗದೊಂದಿಗೆ relax ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ನಮ್ಮ ಮುಂದೆ Chocolate ice-cream, Cheese cake, Ice coffee, ice tea, cappuccino, espresso ಮುಂತಾದುವುಗಳ ಮಹಾಪೂರವೇ ನೆರೆದಿತ್ತು. ಆಗತಾನೆ ಊಟ ಮುಗಿಸಿದ್ದ ನಾವು ಇವನ್ನು ತಿನ್ನಲಾರದೆ ತಿನ್ನುತಿದ್ದೆವು. ನಾನು 'Cappuccino' ಎಂಬೋ ಬಿಸಿ ಕಾಫಿಯನ್ನು ಹೀರುತ್ತಾ ನನ್ನ ಬಳಗದವರ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹಾಡಿದ್ದೇ ಹಾಡಿದ ಕಿಸಬಾಯಿ ದಾಸನ ಹಾಡಿನಂತಿದ್ದ ಅವರ ಮಾತು ಬೇಸರವೆನಿಸಿತು. ಅಂತರ್ಮುಖಿಯಾಗಿರುವುದೇ ಲೇಸೆನಿಸಿತು. ಆಚೆ ಕಿಟಕಿಯ ಗಾಜಿನ ಮೇಲೆ ಮಳೆ ನೀರು ಹರಿಯುತ್ತಿತ್ತು, ಒಳಗೆ AC ಚಳಿ ಗಾಳಿ ಮೈಗೆ ಹಿಂಸೆಯಾಗಿತ್ತು. ಗೋಡೆಯ ಮೇಲಿದ್ದ ಗಡಿಯಾರಣ್ಣನ ಎರಡೂ ಮೀಸೆ ಕೋಪದಿಂದ ಸೊಟ್ಟಗಾಗಿರುವಂತೆ ಕಂಡಿತು. ಅವನ ಸಣ್ಣ ಮೀಸೆ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಸೊಟ್ಟಗೆ ಬಾಗಿ, ನಾವು ಬಂದು ಎರಡು ಗಂಟೆಗಳಾಯಿತು ಎಂದು ಸಾರುತಿತ್ತು. Relax ಮಾಡಲು ಬಂದ ನನಿಗೆ ಏನೋ ಕಸಿವಿಸಿ.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮಿತ್ರನಂತೆ ಬಂದ 'ಮಿತ್ರ' ತನ್ನ ಕಿರಣಗಳಿಂದ ಮೋಡಗಳನ್ನು ಚದುರಿ ಬೆಳಕಿನ ಉಡುಗೊರೆ ನೀಡಿದ. ಉದಾಸೀನದಿಂದ ಕೂತಿದ್ದ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯರು, ಸಮಯದ ಅರಿವಾಗಿ ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೊರಡಲು ಅಣಿಯಾದರು. ನಮ್ಮ Boss ಅದೆಷ್ಟೋ ಮೊತ್ತದ ಬಿಲ್ಲನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಆಚೆ ಬಂದರು.
ಆಚೆ ಎಲ್ಲವೂ ಹೊಚ್ಚ ಹೊಸದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಎಲವೂ ಸ್ವಚ್ಛ, ಸ್ಪಷ್ಟ. ಆಗ ಗೋಚರಿಸಿದ್ದು, ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ತೋಯ್ದ ಒಬ್ಬ ಕಾಲಿಲ್ಲದ ಮುದಿ ಭಿಕ್ಷುಕ. ತನ್ನ ಮುರಿದ ಮರದ ಹಾಳೆಯ ಗಾಲಿಯಮೇಲೆ ಕೂತು ನಮ್ಮೆಡೆಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ. ಹಸಿವೆಯಿಂದ ಉಸಿರಾಡಲೂ ಆತ ಅಶಕ್ತ. ದೃಶ್ಯ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟಿತ್ತು... ಆಚೆ ಸ್ನೇಹಿತರು ಕಾರೊಳಗೆ ಕೂರಲು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು...
ಕಾರು ಆಫೀಸಿನತ್ತ ಧಾವಿಸಿತ್ತು. ಸ್ನೇಹಿತರ ಮಾತು ಮುಂದುವರೆದಿತ್ತು... ಕಿಟಕಿಯಿಂದಾಚೆ ಸುಂದರ ನವ ವಿನ್ಯಾಸದ ಕಟ್ಟಡಗಳು ಏನನ್ನೋ ಸಾಧಿಸಿ ಗೆದ್ದವರಂತೆ ತಲೆಯೆತ್ತಿ ಸಾಲಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದವು. ಅವನ್ನು ನೋಡಿ ಏನೋ ಕಳಕೊಂಡ ಭಾವ. ಕಟ್ಟಡಗಳ ಬುನಾದಿ ಟೊಳ್ಳು ಎಂದು ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಕುಕ್ಕುತ್ತಿತ್ತು ಮಧ್ಯಾನ್ನದ ಊಟ, ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟಿತ್ತು ಆ ಭಿಕ್ಷುಕನ ನೋಟ, ಮನದಲ್ಲಿ ಏನೋ ಸಂಕಟ. ಕೊನೆಗೆ ಕಿಸೆಯಿಂದ ಪರ್ಸನ್ನು ತೆಗೆದು ನೋಡಿದೆ.... ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಿಡಿಗಾಸೂ ಇರಲ್ಲಿಲ್ಲ........ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಏನೋ ಹುಸಿಯಾದ ಸಮಾಧಾನವಾಗಿತ್ತು!!!!!....
